Politiek blijft een boeiend bedrijf. Hoewel boeiend, verbazingwekkend is misschien meer het woord. Het is soms onnavolgbaar wat de dames en de heren van hun partijpolitieke leven weten te maken. Wat ze de ene dag uitventen als de grootste deugd blijkt kort daarom toch niet geheel voor de spreker of spreekster te gelden. Geen partij ontsnapt aan deze flexethiek. Meest recente voorbeeld: de afwisseling van de wacht bij de Socialistische Partij. Emiel Roemer mag een kwartaal voor de gemeenteraadsverkiezingen zijn opvolger als partij- en fractieleider aankondigen: Lillian Marijnissen, jawel de dochter van….
Echt verrassend was het natuurlijk niet. Toen meisje Marijnissen bij de Kamerverkiezingen vanuit niets op de derde plaats kwam van de SP-lijst was al helder dat Roemer zijn toekomst binnen de partij achter zich had. Voor de vorm ontkenden de hogere echelons binnen de partij dit scenario natuurlijk, maar dat was net zo geloofwaardig als het bestuur van een voetbalclub dat na negen verloren wedstrijden beweert volledig achter de trainer te staan.
Dat ze Roemer nog een half jaar na de verkiezingen hebben gegund heeft waarschijnlijk ook meer met tactiek te maken dan met fatsoen. Hem direct wegsturen had de partij geen goed gedaan. De op stalinistische leest geschoeide verkiezing van de nieuwe partijvoorzitter had al voldoende schade aangericht bij de buitenwacht.
Maar met de formatie achter de rug en het kerstreces in het vooruitzicht was een mooi luw moment om een kleine zuivering in gang te zetten. Roemer is namelijk niet de enige die nu opeens zijn karwei klaar blijkt te hebben en graag plaats wil maken voor een volgende generatie. Die volgende generatie zal dan verdacht veel lijken op de gestaalde kaders van vijftien jaar terug. De eerste gemeenteraadsleden hebben al te horen gekregen dat een nieuwe ambtsperiode er niet in zit. Daarbij is dan vaak het argument dat zij te weinig de straat op zijn gegaan. Dat SP’ers zich bijvoorbeeld uitstekende wethouders hebben betoond zal ze eerder verdacht maken.
De eerste woorden van mevrouw Marijnissen waren ook niet veel belovend. Samenwerking met andere partijen ter linker zijde? Mwuh, als het echt niet anders kan dan moet het maar, maar liever niet, dat was de tendens. Nee, het is wel helder. De lijn Roemer die zich richtte op mee besturen om zodoende meer voor de achterban te bereiken is verleden tijd. Onder dochter Marijnissen kiest de SP weer voor de authentiek marxistisch-leninistische koers, zoals haar vader en zijn kompanen die ooit hebben uitgezet. Naast Noord-Korea is Nederland dan nog de enige plek op aarde waar het democratisch centralisme nog tot de laatste snik gekoesterd wordt.